De microbe voor de zorg kreeg ik met de paplepel binnen. Quasi iedereen in het grote gezin waaruit ik kom, werkt in de zorg, elk op een ander terrein, wat telkens boeiende en geanimeerde gesprekken oplevert. Over de schoonheid van de job, maar ook over de moeilijkheden, de twijfels, over zingeving,... Ik leerde hier om met verstaanbare niet-wollige taal woorden te geven aan wat soms moeilijk onder woorden te brengen valt.

Zelf kwam ik in de zorg terecht langs een omweg. Als studente klassieke talen kreeg ik een zwaar ongeval met een lange revalidatie tot gevolg. In die lange maanden kwam er regelmatig een pastor bij me langs en kon ik ervaren hoe zijn aanwezigheid mijn pijn en verdriet verzachtte. Al snel voelde ik 'dit wil ik ook doen!'

​

Ik stapte over naar een opleiding praktische theologie en kwam terecht in een smeltkroes van internationale studenten... een stimulerende omgeving. Ik leerde in die periode Zuster Leontine kennen, die in België pionier was in de palliatieve zorg. Op haar vraag doctoreerde ik en verrichtte onderzoek naar de spirituele aspecten in de palliatieve zorg.  Tegelijkertijd ging ik ook aan de slag als vrijwilliger en begon ik op vraag van zorgteams vormingen te geven rond het onderwerp 'zinzorg'.

​

Intussen, vele jaren later, geef ik naast mijn job als pastor in de psychiatrische zorg, nog steeds regelmatig vormingen en lezingen. Het onderwerp ‘zinzorg’ en de vele creatieve manieren waarop je dit aspect in de zorg gestalte kunt geven, blijft me mateloos boeien. De fonkeling die in iemands ogen verschijnt wanneer de essentie van het leven wordt aangeraakt is het grootste cadeau. In elke persoon, ook de meest kwetsbare, liggen vuurgensters verborgen. Het vergt kennis, kunde én kunst om deze aan te blazen... En net hier ervaren zorgverleners methodische onhandigheid. De voeling met deze dimensie is er wel degelijk, maar door een tekort aan woorden, vaardigheden, technieken en werkvormen ontbreekt er een kader om hier professioneel mee om te gaan.